An Dawani

Lambang odto, hali sa eskwelahan,
nag-iirinutan kita pasiring
sa lumang tulay kan tren asin duman

babalyohon ta an dawani—
ibubukas ta an satong mga takyag
siring sa mga tikwing minatanod sa kahiwasan.

An satong saradit na mga bitis
inaagod an satong mga hawak
mantang nakakintid na tinutulayan

an mga kolor
na biyong minapaugma sato—
asin kita maborotogan.

Minaagi kita—minsan dai—sa gabos na kolor
kan dawani mantang ginigiromdom
an dai mabilang na mga aldaw na nag-aragi

na kita, siring sa nakatu’dan, mina’wot makua
an koron na panong bulawan. Mamateon ta
an lambang kolor sa satong makakaraw

na mga bitis, asin sinda mabalik
na mga trabiyesa na sana
minaagod kan mga riles

para sa minaaging tren. Asin
sa huri, kita masuruwayan
papuli sa satong mga harong.


The Rainbow

Every noon, from school,
we race towards
the old railway bridge and there

we cross the rainbow, stretching
our arms wide across
like falcons guarding the air.

Our little feet
carry our bodies
while tiptoeing

on the colors
that delight us so much—
and we tell one another of our exploits.

We pass by—sometimes we don’t—all the colors
of the rainbow recalling
the countless days that passed

when we, like then, fancy
that pot of gold. We touch
each of the color with our naughty

feet, and they go back
to just being the wooden ties
supporting the rails

for passing trains. And
in the end, we part
ways homeward.