Mga Bagyo

An mga bagyo sa sakong rona
pirming minaabot
pagkalihis nin tuninong na mga aldaw—

pagkatapos nin halabang panahon
na mayong tren an madadangog
na minaabot, o daing bitis na nagbababa

gikan sa pag-abot kan saro;
pag an mga talaod
na samong nahihiling sa mga birhen

na badang guminaro na
pasiring sa harayong lugar—tibaad
sa balyong-dagat, winawalat

an daga na daing kaiba
siring sa tumpok nin alang
na awot. An mga bagyo

minadatong sa sarong
paghoyop nin daing ribok na duros,
makuri siring sa lanseta

na minatadom sa laman
o minabanga nin mga harong
siring sa gibo kan mga sambay;

siring sa mga amang winawalat
an mga aki
para sa kabukidan,

o sa ibang babae
tanganing makaibahan.
An mga bagyo minaabot

hali sa kun sain, minanegar
sa mga pasabong—
arog kan taong mata pa giraray

minsan hararom na an matangang
signos kan kapahingaloan
o kagadanan.


Storms

Storms in my land
always come
after days of quiet—

after long periods
when evening trains are not heard
coming, or no feet alighting

from one when it comes;
when the herons
we see in the undisturbed

fields are gone,
to a distant place—perhaps
overseas, leaving

the pasture as solitary
as the stock
of dry hay. Storms

come in a single
blow of a noiseless wind,
as severe as a lance

piercing flesh
or dividing houses
like mistresses do;

like fathers leaving
children for
the mountains or for

another woman
to live with.
Storms come

from nowhere, denying
the forecasts—
as one remains awake

despite late hours
dictating rest
or death.